Technische crematie in Almere

Ik parkeer mijn auto in Almere Stedenwijk. Ik heb zo een gesprek met mevrouw Beaufort. Als ik aanbel, doet een fragiel ogende dame de deur open. Maar in deze kwetsbare dame huist een vrouw met een sterke wil. Ik krijg een kopje thee en een kaneelkoekje.

 

‘Ik heb je gebeld, het gaat over mijzelf. Ik heb een dochter en twee dierbare vrienden. Ik heb liever een klein groepje mensen met wie ik heel close ben dan een hele club met kennissen die zich niet melden als ik ze nodig heb. Mijn dochter staat natuurlijk buiten kijf, maar deze twee vrienden zullen er altijd voor mij zijn en ik voor hen. Als ik straks dood ben, hoef ik ook niemand anders dan hen op mijn uitvaart. Eigenlijk wil ik helemaal geen uitvaart. Ik wil wel dat mijn twee vrienden en mijn dochter de gelegenheid krijgen om afscheid te nemen. Maar ik hoef geen grote zaal. Wat moet ik daar? Ik ben het liefste thuis.’ Terwijl ze dit zegt, doopt ze haar kaneelkoekje in de thee. ‘Daar kan ik zo van genieten,’ zegt ze.

Een paar weken later word ik gebeld door de dochter van mevrouw Beaufort. Ze is verdrietig maar ook opgelucht. ‘Mama was er aan toe. Hoe laat kan je hier zijn?’ Ik kom meteen en binnen een half uur sta ik bij ze. ‘Mijn moeder had twee dierbare vriendinnen. Vind je het goed als ik even bel dat ze ook komen?’

 

Nadat de vriendinnen zijn gekomen, gaan we samen mevrouw liefdevol wassen. We trekken haar favoriete broek en paarse bloesje aan. De dochter knoopt de knoopjes van het bloesje en de twee vriendinnen doen ieder een oorbel in. Als we klaar zijn, pak ik mijn speakerboxje. ‘Zullen we er even bij gaan zitten? En heb je misschien een kopje thee met een kaneelkoekje? Je moeder wilde jou het volgende liedje laten horen.’

 

“Ik zie je voor me met m’n ogen dicht. 

Kan je voelen met m’n hart op slot. 

‘K hoor je praten, maar je bent er niet.”

 

We luisteren naar Miss Montreal, we dopen onze koekjes in de thee. Want zo had mevrouw Beaufort ze het liefst. Ondanks de soberheid was het heel indrukwekkend.