Staying alive

Voor veel mensen is muziek emotie. Je wordt er vrolijk van of juist verdrietig. Muziek kan mij erg roeren. Ik vind het heerlijk om te luisteren als ik in de auto zit. Dan kan ik lekker meezingen zonder dat andere mensen het horen. Maar wat als je muziek niet kunt horen omdat je doof bent?

 

Aan mij de eer om deze uitvaart te begeleiden, voor een doofstomme familie. Ik ben onderweg naar crematorium Almere. De familie rijdt in stoet achter mij aan, papa was thuis opgebaard geweest. De twee zonen, 23 en 25 jaar, zijn doofstom. Ze kunnen allebei helemaal niks horen en daardoor zichzelf eigenlijk ook niet goed verstaanbaar maken. Dat was al zo vanaf de geboorte. Ze zijn allebei heel erg creatief en kunnen prachtig schilderen. Ze hebben de uitvaartkist van papa mooi gemaakt. Ze hebben verf gebruikt op waterbasis, omdat de kist gecremeerd wordt mag je geen licht ontvlambare materialen gebruiken. Alle aspecten uit vaders leven staan erop. Bloemen, want vader hield van tuinieren. Het logo van Ajax, want vader was een groot fan. Een blikje Heineken staat op de kist naast de foto, want een biertje hoorde er tenslotte toch ook bij.

 

Ik heb een doventolk ingehuurd voor de twee jongens. Dan kan zij de toespraken vertalen. Ik hoef geen rekening te houden met mijn spreeksnelheid, het gebaren gaat heel snel.

Dan komt de eerste muziek. De Bee Gees, “Staying Alive”, heel erg toepasselijk want de twee jongens hebben veel aan vader te danken; hij zal voor altijd in hun gedachten zijn.

De muziek klinkt, speciaal voor de jongens moest ik de muziek hard zetten. Ik voel de noten in mijn lichaam dreunen. Ik zie duidelijk dat de jongens het ook voelen, hun gezichten stralen en ze klappen met hun handen.

De tolk staat voor bij de kist. Met haar handen gebaart ze de muziek op een ritmische manier, zo beweeglijk dat het bijna op dansen lijkt. De jongens zijn blij, de muziek roert mij, maar niet vanwege de klanken, maar om wat ik voel en zie.