Liefde, dat is alles wat over blijft….

Petra groeit op in een warm gezin met haar ouders en zus. Haar jeugd voelt veilig, tot het langzaam kantelt. Haar vader Hans krijgt hartproblemen. Haar moeder Nel houdt het gezin draaiende: ze werkt op school, coacht een handbalteam. Dan verdwijnt Petra’s zus spoorloos. Nel probeert alles vol te houden, maar iets verandert. Ze vergeet steeds meer, raakt het overzicht kwijt. Eerst denken ze aan een burn-out, maar de klachten verergeren.

Petra helpt al jong mee op school. Wanneer alles digitaliseert, kan haar moeder het tempo niet meer volgen. Haar sterke moeder verandert. Dan, op een gewone dag, valt Nel van de trap. In het ziekenhuis volgt de diagnose: vaatschade in de hersenen, een beeld dat lijkt op progressieve MS. Nel kan niet meer praten, lopen, functioneren. De rollen draaien om.

Hans heeft tot het laatst zielsveel van Nel gehouden en verzorgt zijn haar met liefde, maar raakt uitgeput. Nel verhuist naar een woonzorgcentrum. Kort daarna overlijdt Hans. Petra staat er alleen voor.

De dag na de val van haar moeder ontdekt Petra dat ze zwanger is. Het zou een tijd van blijdschap moeten zijn – Nel wilde niets liever dan oma worden – maar verdriet overheerst. Toch zijn er momenten van licht: wanneer Nel haar kleinzoon vasthoudt, lacht, even iets herkent. Die momenten geven Petra kracht.

Maar ook dat vervaagt. Haar moeder verdwijnt achter een sluier van vergetelheid. Alleen Petra mag haar nog voeden, verzorgen. Nel vindt houvast in haar geloof, tot haar heup breekt en het lijden te groot wordt. Ze wordt in slaap gebracht.

Petra verliest haar moeder, te jong. Ze wordt de moeder voor iedereen om haar heen. Maar niemand kan de plek van haar eigen moeder vullen. Ze draagt het gemis met zich mee – en de liefde. Die blijft. Net als de herinnering aan haar ouders. Die raakt ze nooit kwijt. Ze is nu veilig in Jezus’ armen en herenigd met haar man.

Petra haar dank gaat uit naar Verpleeghuis Coloriet, waar Nel bijna 10 jaar liefde vol verzorgd is.