Sommige mensen blijven altijd in je leven

December is voor mij altijd een maand van licht en warmte. De geur van kaarsen, het zachte licht van lampjes in de vensterbank, het roept gezelligheid op. Maar tegelijk is december ook de maand waarin mijn vader overleed, in 1993. Ik heb geleerd dat rouw niet verjaart, natuurlijk worden de scherpe randjes zachter en meestal sta ik positief en vrolijk in het leven, maar in december voel ik hem toch extra. Alsof er een lege plek aan tafel is die je even niet kunt negeren. Hij had erbij moeten zijn.

Mijn vader was 44, ik 21. Hij was pas geopereerd, herstellende en alles leek de goede kant op te gaan. Die dag ging hij fluitend de deur uit, om even geld te pinnen voor een avondje friet. Zo gewoon, zo alledaags. En juist dat maakt het onwerkelijk dat hij daar, bij de geldautomaat, plotseling instortte en overleed. Van het ene moment op het andere was alles anders.

Ik herinner me nog goed hoe de begrafenisondernemer kwam, keurig in zwart pak, met een wit overhemd. Een man en een vrouw, vriendelijk maar afstandelijk. Het voelde formeel en ver weg van wie mijn vader was.

Toch kijk ik nu, dertig jaar later, met warmte terug op wat we toen besloten. We kozen bewust dingen die bij hem pasten: muziek van Electric Light Orchestra en op de steen staat simpelweg ‘onze lieve Dik’. Dat waren keuzes uit het hart, niet uit gewoonte.

Nu, zoveel jaren later, besef ik hoe waardevol dat was. Dat we durfden te doen wat goed voelde, in plaats van wat hoorde. Misschien is dat ook waarom ik mijn werk nu op mijn eigen manier doe. Gewoon zoals ik ben, dichtbij, menselijk.

En telkens als december aanbreekt, voel ik diezelfde overtuiging weer: dat liefde en herinnering nooit verdwijnen, ze veranderen alleen van vorm.

Want uiteindelijk draait december niet alleen om lichtjes die je aansteekt, maar ook om het licht dat blijft branden in je hart.