Langs het tuinpad van mijn vader

Samen met mijn collega rijd ik naar de orchideeënkassen van Ko. Ik ken de familie al, 14 maanden geleden heb ik hen geholpen met de uitvaart van hun moeder, maar nu is hun vader overleden.

 

Ondanks het overlijden van zijn lieve vrouw, met wie hij zo lang samen is geweest, was hij nog vol levenslust. Koos wilde 102 worden, maar hij was bijna 90 jaar oud toen hij overleed. Als ik terugdenk aan 14 maanden geleden, had ik kunnen weten dat Koos geen 102 zou worden. Asbestkanker in zijn longen. Overal hangen briefjes thuis; aan de lamp in de keuken hangt een briefje ‘prednison niet vergeten.’

Koos kweekte orchideeën, al sinds 1958. De pensioengerechtigde leeftijd had Koos al lang bereikt, maar hij was verre van klaar om achterover te leunen. Het kweken van orchideeën was zijn passie, en hij wilde het echt niet opgeven. Elke dag was hij nog in zijn kassen te vinden. Het was meer dan alleen een bedrijf, het was een stukje van zijn ziel dat opbloeide in de vorm van kleurrijke bloemen.

 

In de wijde omgeving kende iedereen Koos, het was een aimabele man. Toen ik de crematieplechtigheid vastlegde bij crematorium Den en Rust, zei mijn collega: “Oh, is dat de meneer van de orchideeënkwekerij? Daar ga ik altijd mijn bloemen halen. Gut, is hij overleden?”

De vier dochters groeiden op het landgoed van hun vader en moeder op. Ik ervaar hen als een lieve en warme familie. Ze hebben vast ook een fijne jeugd gehad. Binnen in het huis is elk hoekje doordrongen van verhalen en ervaringen. Het ouderlijk huis heeft ook zijn eigen symfonie – het suizen van de wind door kieren en spleten, de regen die valt op de glazen daken van de kassen. Deze geluiden vormen een harmonie die op de een of andere manier niet verveelt.

 

Vader werkte veel maar was dus altijd in de buurt. Met het overlijden van Koos verdwijnt ook zijn orchideeënkwekerij. Maar Koos en zijn vrouw zullen nooit vergeten worden. Hun liefde voor de orchideeën leeft voort in de herinneringen van degenen die hun kwekerij hebben bezocht.

Terwijl de kassen van Koos ophouden te bestaan, bloeien hun herinneringen voort als de orchideeën die ze zo koesterden.