De kracht van stilte

De nacht is stil wanneer ik word gevraagd om mevrouw De Vries te begeleiden op haar laatste reis vanuit het Woonzorgcentrum hier in Almere.

Samen met haar dochter Loes en schoonzoon Erik verzorgen we mevrouw met veel liefde en aandacht. Haar vertrouwde sjaaltje slaan we om en we gebruiken een beetje lipglos— precies zoals zij het gewild zou hebben.

 

Nadat we mevrouw de Vries voorzichtig in haar kist getild hebben kijkt Loes naar het lege bed dat overblijft. Zonder woorden overhandig ik Loes een rode roos en ze legt hem op het kussen waar haar moeder al die dagen op heeft gelegen. Samen trekken we het lege bed netjes en ook Loes heeft geen woorden, maar aan haar gezicht zie ik dat ze geraakt is.

 

In huis heerst een diepe rust. De meeste bewoners slapen, de gangen zijn donker. In het woonzorgcentrum is het gebruikelijk dat de medewerkers een erehaag vormen vlak voordat de kist het huis verlaat, maar vannacht is er slechts één zorgmedewerker aanwezig.

Bij de uitgeleide staan we even stil. De zorgmedewerker, die nachtdienst heeft, vormt in haar eentje de erehaag. Met gevouwen handen brengt zij een laatste groet als de familie hun moeder naar buiten begeleid, ze loopt zelfs even mee naar buiten om mevrouw de Vries uit te zwaaien als zij met de rouwauto vertrekt. Dat moment, hoe eenvoudig ook, is oprecht en ontroerend. Soms zit de kracht van afscheid in de stilte, in de aandacht en in de kleine gebaren. Het is een eer om dit samen met de familie te mogen doen.