‘Vakbroeders’ onder elkaar

De moeder van mijn vriend komt van Urk, en zo nu en dan gaan wij naar deze pittoreske havenplaats om kibbeling bij Baarssen te eten. Zo ook vandaag; het is prachtig weer. We lopen langs de kerk en het museum terug naar de haven. Onderweg zien we een heel mooi wit huisje. Ik lees het naambordje en zie dat er een meneer met een zilveren haardos buiten staat. Ik por Henk in zijn zij. “Is dat familie van jou?”

 

De man hoort mij en kijkt om: een echte Urker. “Ja,” zeg ik, “uw achternaam komt mij bekend voor. Henk’s zwager is lang geleden verongelukt op de kotter. Kent u hem misschien? Hij had dezelfde achternaam.”

“Ja,” antwoordt de meneer, “er zijn wel meer mensen met deze achternaam op Urk, maar ik ken hem wel. Het is geen familie. Ik was destijds de lokale uitvaartverzorger en ik heb hem opgehaald in Den Helder. Hij kon helaas niet opgebaard worden, dat was heel verdrietig voor de weduwe. Gelukkig heb ik gehoord dat het nu goed met haar gaat.”

“Oh,” zeg ik, “wat een bijzonder verhaal. Ik ben ook uitvaartondernemer, maar dan in Almere.”

 

De meneer vertelt hoe hij ooit een meisje heeft opgebaard. Zij had ook een ongeluk gehad en haar hoofd was niet meer te zien. Maar de familie wilde toch afscheid nemen, dus hebben ze afscheid genomen van haar handje.

Sommige gebeurtenissen vergeet je nooit meer; die blijven voor altijd in je hart. Ook al ben je al 20 jaar met pensioen.