Toeval?

Soms denk ik: toeval bestaat niet.

Niet als ik hoor wat families mij vertellen. Dingen die je niet kunt plannen, die gewoon gebeuren — precies op het juiste moment.

Zoals de weduwe en haar zoon. Ze stappen in de auto, op weg na de uitvaart in Amsterdam. De spanning, het verdriet, het stilvallen van alles wat ooit vanzelfsprekend was. En dan, precies als de auto start, klinkt het eerste akkoord op de radio: háár lied. Hetzelfde nummer waarmee de uitvaart is geëindigd. Ze kijken elkaar aan. Geen woorden nodig.

Of die keer in de aula van crematorium Laren. We kijken uit over een stille bosrand. De kist staat voor het raam. En op het moment dat zijn favoriete gedicht wordt voorgelezen, komt er een roofvogel uit de bomen. Groots, zwijgend, zwevend. Hij was vogelspotter. Had zelfs een notitieboekje met alle vogels die hij ooit had gezien. Ik vermoed dat deze er ook in stond.

Dan was er nog de vlinder in Lelystad. Een citroenvlinder, zomaar in oktober. Op de rouwkaart stond een vlinder, symbool voor loslaten. En daar, op de begraafplaats, landde ze even op de kist. Geen storm, geen regen — gewoon zon en stilte en één fladderend moment.

Toeval?

Of een knipoog van wie er niet meer is?

Ik weet het niet.

Maar ik weet wel: het troost.

En dat is soms het grootste wat je kunt krijgen.