Als de winter voorbij is

Els is graag buiten. Ze heeft een kleine tuin, die ze met veel liefde heeft onderhouden. Toen ik voor het eerst in haar kleine huisje in Almere Buiten kwam, stond de tuin helemaal vol met bloemen, planten en potten. Vandaag ga ik er nog een keer naartoe. Het is winter en de tuin ziet er nu heel anders uit.

“Elk seizoen heeft zijn charme,” zegt Els. “Ik houd ook van de herfst, met zijn mooie kleuren. Jammer dat we bijna geen echte winters meer hebben. Ik ben zelf nu ook in de ‘herfst’ van mijn leven en hoop nog één winter mee te maken.”
Maar ik wil toch alles goed op papier hebben. Ik heb geld gespaard voor mijn uitvaart. Ik weet niet wie jou gaat bellen als ik dood ben, maar ik wil zeker weten dat mijn wensen worden nagekomen en dat ik niet als een van de velen op een stapel lijken word verbrand, omdat er toch niemand is die zich om een oude vrouw zoals ik bekommert.”

In mijn gedachten zie ik een stapel dode mensen op elkaar en gruwel van het idee. Gelukkig kan ik haar geruststellen dat het zo niet gaat, maar ik begrijp haar wel. We bespreken haar wensen. Els heeft geen kinderen waar ze contact mee heeft. Er is eigenlijk niemand met wie ze echt een goed contact heeft. Dus de vraag blijft: wie zal mij bellen als Els haar winter voorbij is?
“Ik denk er even over na,” zeg ik tegen Els. “Als het zover is, zal ik ervoor zorgen dat jouw laatste wensen worden nagekomen. Dat ben ik verplicht en dat gun ik je ook. Zullen we elkaar over een tijdje weer ontmoeten? Dan zet ik jouw laatste wensen goed op papier en neem ik ze geprint mee. Dan praten we verder.”