Briefje aan een sterretje

Vrijdagochtend, iets voor tienen. Ik ben onderweg naar crematorium Almere. Het gezin heeft de afgelopen week de muziek en de foto’s uitgekozen. Iedereen heeft met liefde een steentje bijgedragen en vandaag is de uitvaart van Johan. 

 

De eerste muziek klinkt: ‘We skipped the light fandango.’ De kleinzonen begeleiden opa naar voren, hij ligt in een mooie uitvaartmand van wilgentenen. Iedereen in de aula gaat staan. De kleindochters steken de kaarsjes aan en de achterkleinkinderen leggen een roze roos op de kist. Annie is de eerste spreekster. Ontzettend knap vertelt ze hoe ze Johan ontmoet heeft vlak na de oorlog in een moeilijke tijd. Maar samen konden ze de hele wereld aan. Johan was modern, want Annie werkte ook en samen moesten ze dus voor de kinderen zorgen en het huishouden runnen. Johan kon alles. ‘Geen wonder dat je zo verliefd was, Annie,’ zeg ik. ‘Altijd gebleven,’ roept Annie vanuit de zaal. ‘Dat weet ik, jullie hebben de kinderen een stevige basis gegeven, maar dat horen we zo vast van jullie oudste dochter Evelyne. Evelyne, mag ik jou naar voren uitnodigen?’

Evelyne vertelt over haar vader, moet een paar keer een slokje water nemen tussendoor, maar heeft een mooie, lieve toespraak. Ik voel en zie dat het iedereen in de zaal raakt.

Als laatste sprekers zijn kleinzoon Han en zijn dochtertje van 7, Zoë. Als ik hen naar voren roep, komt alleen Han naar het spreekgedeelte. Zoë is te verdrietig. Nadat de muziek is afgelopen, kom ik naar voren om af te sluiten. ‘Zoë, wat knap dat je een stukje voor opi gemaakt hebt,’ zeg ik in de microfoon. ‘Wil je het misschien alsnog voorlezen?’

Zoë schudt haar hoofd. ‘Zal ik het voor je lezen?’ Zoë schudt wederom haar hoofd.

‘Geeft niet hoor, ik weet zeker dat opi trots op je is. Weet je wat, we leggen jouw briefje straks op de mand.’ Dan neemt hij het mee als hij straks een sterretje is.’