Vakantie vol verdriet

Het is warm als ik word gebeld. Ik ben met papegaai Chris in de tuin en ben onkruid aan het wieden. Meestal is het rustig in de zomer, maar nu word ik gebeld vanuit Italië. Vader en moeder zijn met hun drie kinderen op vakantie in Italië en hebben daar een eigen huisje in Garda, aan het Gardameer. In Nederland stijgt het kwik boven de 30°, maar in Italië is het zeker 35° plus. Vanwege de warmte zijn ze gaan varen, maar daar ging het helemaal mis met hun oudste zoon van 14. Er brak volledige paniek uit toen hij plotseling buiten bewustzijn raakte.

 

In de week na het overlijden van Bob heb ik regelmatig contact met vader en moeder in Italië. Ze moeten wachten op de uitslag van de autopsie. ‘Joyce, het voelt zo vreemd, we moeten doorgaan voor de twee andere kinderen. Gisteren zijn we naar de speeltuin geweest. Hun leven gaat gewoon door. Ze lachen met de andere kindjes, maar mijn hart huilt. Waarom Bobbie? Neem mij in zijn plaats, alsjeblieft, maar niet mijn zoon,’ smeekt moeder.

 

Als het lichaam wordt vrijgegeven, gaat het opeens heel snel. Bob komt naar Nederland met de auto. In de vroege ochtend haal ik hem op in het uitvaartcentrum. We baren hem op in zijn eigen kamertje boven, tussen alle modelvoertuigen, zijn grote hobby. Het witte kistje met mintgroene binnenbekleding is 1,60 meter lang, want Bob was klein van stuk. Ik kom regelmatig even langs, en naarmate de week vordert, komt er meer rust in huis.

 

‘Weet je,’ zegt moeder, ‘Bob was een vrolijke bink, tot het einde toe. Maar bij zijn geboorte had hij een hartafwijking. We hebben toen de moeilijke beslissing moeten maken om hem, zo klein als hij was, te laten opereren. Als het nodig was, zouden we die beslissing natuurlijk weer nemen, maar we hebben nooit geweten dat er zulke ernstige problemen waren en die keuze niet gehad. Ik weet niet of ik de spanning van een operatie nog een keer zou aankunnen.’ We hebben hem in elk geval een gezond en gelukkig leven gegeven zonder de wetenschap van hartproblemen.